تیمی از محققان دانشگاه کیوشو در ژاپن با موفقیت سلول های پوست موش را به تخمک تبدیل کرده و برای به دنیا آوردن موش زنده مورد استفاده قرار دادند. بر اساس مطالعه ای که در نشریه “نیچر” به چاپ رسیده، این روند در نهایت می تواند، بدون نیاز به سلول های تخمک، به باروری منجر شود.
سال گذشته، تیمی از محققان دانشگاه هاروارد موفق به ساخت نوعی مش سیمی شدند که پزشکان با استفاده از آن و از طریق تزریق این مش سیمی به مغز می توانند، به درمان بیماری پارکینسون و سایر بیماری های عصبی کمک کنند. این محققان پیش از این، ایده خود را با موفقیت بر روی موش های زنده مورد آزمایش قرار داده بودند. حال به نظر می رسد که این تکنولوژی برای مرحله بعد، یعنی آزمایش بر روی انسان آماده شده باشد.
مِش محققان هاروارد، از طلا و پلیمرهای بسیار نازک ساخته شده است. این مش سیمی را می توان به راحتی درون یک سرنگ جای داد، به این ترتیب برای قرار دادن مش سیمی در مغز، نیازی به عمل جراحی نیست. هنگامی که مش در مغز ایمپلنت شد، با مغز یکپارچه می شود، چرا که مش دارای فضاهایی است که سلول های عصبی امکان حرکت در آن را می یابند.
علم سابقه ای طولانی و پر ماجرایی در کشف چیزهای تصادف دارد. دانشمندان به دنبال یک چیز می گردند و موفق به پیدا کردن چیزی بهتر می شوند، پنی سیلین، رادیواکتیویته، اجاقهای مایکروویو و… همه اینها اکتشافاتی برای جستجوی چیز دیگری بوده اند. روز دوشنبه، محققان آزمایشگاه ملی اوک ریج در تنسی آمریکا اعلام کردند، ناخواسته چیزی باور نکردنی را کشف کرده اند. آنها موفق شده اند با استفاده از یک کاتالیزور، دی اکسید کربن را مستقیماً به اتانول تبدیل کنند.
آگاهی بدن و یا حس عمقی، دقیقا مانند حس بینایی یا شنوایی و یا لامسه به ما کمک می کند تا در فضا حرکت کنیم و با جهان اطرافمان ارتباط برقرار کنیم. حس عمقی نوعی حس ششم است که اکنون مشخص شده عملکرد آن مرتبط به ژنی به نام، ژن PIEZO2 است. محققان با انجام آزمایش هایی بر روی دو بیمار مبتلا به اختلالات عصبی نادر، مشخص کردند،
دو سوژه مورد مطالعه که از جهش های ژنی رنج می بردند، با مشکلاتی حرکتی، حفظ تعادل و تا حدودی حس لامسه مواجه بودند.
کارستن جی. بونمان محقق ارشد این مطالعه از موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS)، در بیانیه ای، گفت:” نتایج نشان می دهد PIEZO2، ژن لامسه و حس عمقی در انسان است. درک نقش این حواس ممکن است، سرنخی برای (درمان) انواع اختلالات عصبی باشد.” ژن PIEZO2 یک پروتئین بی حسی مکانیکی است، به این معنی که سیگنال های الکتریکی عصبی را در پاسخ به تغییر شکل سلول تولید می کند، مانند زمانی که تابلویی را فشار می دهید.
مطالعات پیشین در موش نشان داده بود، ژن PIEZO2 در نورون هایی وجود دارد که مسئول کنترل حس لامسه و حس عمقی هستند. محققان با توجه به این اطلاعات، آزمایش های ژنتیکی را بر روی هر دو بیمار انجام دادند و متوجه شدند، این ژن در هر دو بیمار فعال است.
هر دو بیمار – یکی از آنها ۱۱ ساله و دیگری ۱۹ ساله – تحت آزمایش های مشابهی قرار گرفتند. در آزمایشی که در آن از چشم بند استفاده می شد، توانایی راه رفتن، ارتباط با اشیا و حس لامسه مورد بررسی قرار گرفت. راه رفتن بدون دید برای این دو بیمار بسیار دشوار بود.
هنگامی که از این دو بیمار خواسته شد با چشم بسته به اشیا دست بزنند، آنها بسیار ضعیف تر از باقی افراد گروه مورد آزمایش بودند. این دو بیمار نمی توانستند به خوبی به اشیای مقابل خود نزدیک شوند و هچنین قادر به حدس زدن جهت مفاصل بدنشان نبودند.
این دو بیمار همچنین به برخی تماس های لامسه کمتر حساس بودند و به برخی تماس لامسه خاص که برای گروه مورد مطالعه غیر عادی بود، پاسخ می دادند. به عنوان مثال، آنها نمی توانستند دیاپازون مرتعش (آزمونی برای تشخیص اختلالات شنوایی) را حس کنند و هنگامی که بخش موداری از پوست ساعدشان به آرامی خارانده می شد، تجربه سوزن سوزن داشتند، اما در مقابل، این برای افراد گروه مورد آزمایش، تجربه لذت بخشی بود.
همه این ها محققان را به این نتیجه رساند که تولید ژن PIEZO2 در انسان به حس عمقی مرتبط است، حسی که هنوز هم به خوبی شناخته نشده است، اما برای عملکرد روزانه ما اهمیت بسیاری دارد. این محققان در نظر دارند، آزمایش های بیشتری را در مورد حس عمقی که بخش مهمی از حس ششم را تشکیل می دهد، انجام دهند.
نتایج این مطالعه در نشریه ” New England Journal of Medicine” منتشر شده است.
منبع: Quartz و techera
